Tobi - 44 jaar
Tobi schrijft zijn naam even goed op het papier. Hij is inmiddels 44 en kan enkele woorden schrijven. Voor een onbekende is het wat moeilijk verstaanbaar, maar hij kan redelijk praten. Hij is heel zelfstandig. Hij woont op zichzelf, gaat elke dag naar zijn werk en komt vaak bij zijn ouders thuis. Zelf, op de fiets.
Vandaag heeft Tobi gewerkt en vertelt zijn verhaal aan tafel samen met zijn vader en moeder. 'Hij staat aan de machine die de vacu-vins sealed. Hij is er reuze handig in', zegt zijn vader, 'het gaat hem maar niet vervelen. Het is leuk daar. Hij maakt grapjes met zijn collega's. En af en toe zegt Tobi tegen zijn collega's, "zeg, werk ‘ns een beetje door", hè Tobi?'. Tobi lacht grommend en vader en zoon porren elkaar vriendschappelijk in de zij.
Tobi wordt thuis nooit gezien als gehandicapte, maar als onderdeel van het gezin. Hij heeft twee grote zussen en een jongere broer. 'Op een gegeven moment wilde Tobi ook op zichzelf wonen, net als zijn broer en zussen. En daar waren wij het mee eens. Hij woonde eerst in de buurt. Dat was een mooie plek, zelfstandig begeleid wonen. Die stap bleek iets te groot. Nu op de nieuwe plek heeft hij een iets kleiner plekje, begeleid zelfstandig. Daar is áltijd iemand aanwezig. In het begin was ik er niet voor, maar nu heeft hij het er prima naar z'n zin.' 'Op zijn balkon’, vertelt zijn vader verder, ‘heeft Tobi nepgras met buxussen.' 'Ik had liever paars gras gewild', zegt zijn vader, maar dat mocht weer niet van Tobi.' 'Neehee pa', zegt Tobi, 'groen. Het gras is groen.' Tobi ligt weer in een deuk. Er wordt hier sowieso veel gelachen.
Een van Tobi's wekelijkse uitjes gaat naar de snackbar, McDonald’s. Vaste prik op vrijdag aan het einde van de werkweek. Dan haalt hij een lekkere hamburger. 'Twee', corrigeert Tobi. 'Twee!' Tobi houdt van lekker snacken en even op eigen houtje iets ondernemen. 'Het is zijn alternatief voor de kroeg', zegt zijn moeder, 'Tobi drinkt Sinas.'
Het is fijn dat Tobi zo zelfstandig is. 'Hij is goed in verkeersregels en hij kijkt goed uit. Hij corrigeert zelfs kinderen die met z'n drieën naast elkaar fietsen. Want dat mag niet hè. Hij heeft wel een broertje dood aan regen en wind. Hij is zelfs een keertje omgewaaid op de markt. Maar zelf weer opgestaan. Dus nu gaat hij met slecht weer met het openbaar vervoer. De Rampstadrail, hè Tobi?' 'Neehee pa', lacht Tobi weer, 'de Randstadrail'.
Een keer per jaar doet Tobi mee met de Beatrixrun. Dat is een evenement in Pijnacker van motoren met zijspan, een speciale dag voor mensen met een beperking. 'Het is begonnen met 20 motoren, nu doen er wel honderd mee. Tobi vindt dat echt geweldig.' Uit de kamer haalt Tobi een kleine modelmotor van hout, met zijspan, om te laten zien. Om te onderstrepen hoe gaaf dat wel niet is.
'Tobi is heel slim. Je moet oppassen met wat je tegen hem zegt. Hij had een beugel en daar was hij niet blij mee. Dus hij vroeg, wanneer mag ik dat ding uit? Toen zei ik, als ‘ie kapot is of kwijt. En ja hoor. Week later, beugel kwijt. Zo doet Tobi dat. Het gebeurde ook een keer met een radio. Een tijdje had hij een radio, en hij wilde een ander. ‘Nee Tobi, deze is nog heel erg goed, maar als ‘ie ooit eens kapot gaat, dan... Zijn zus stond op een dag in de tuin, gaat het raam open en pats, radio uit het raam op de grond. Kapot. Zo gaan die dingen hier.'
'Hij is gewoon een lekker spook', zegt zijn vader. 'Ik?', zegt Tobi. Er wordt weer hard gelachen.
